A túa opinión conta. Unha oínte pediunos falar de Emilia Pardo Bazán. Kim Llobet preparounos unha fermosa sección. 611b3p

Cada xoves falamos de igualdade, rural, empoderamento, emprendemento e cultura con Kim Llobet. Hoxe atendemos a recomendación dunha oínte e falamos de Emilia Pardo Bazán. 📢Los MUJERICIDIOS de Emilia Pardo Bazan Tres veces lle negaron ser académica da Real Academia Española (RAE). Padeceu todo tipo de chascarrillos machistas. Nestes días de reivindicacións feministas, bo é lembrar ás que abriron camiño. Fai máis dun século, Emilia Pardo Bazán (A Coruña, 1851 - Madrid,1921) xa publicou máis de 30 contos relacionados coa violencia exercida polos homes sobre as mulleres. Contos non suficientemente coñecidos que, a finais do XIX, xa falaban de “mujericidios”. De acoso sexual. De prostitución. Da discriminación no marco educativo. Do papel reprodutor delas. Da linguaxe. Do dereito ao voto... A finais do século XIX, a unha daquelas primeiras liñas de tranvía que circulaban pola cidade os machirulos chamábana “La Bazán”. O argumento: “Pasaba por Lista, pero non por Hermosilla”, facendo referencia á escritora galega e ao rueiro por onde se atopaban os raíles daqueles primeiros roteiros tranviarias madrileñas. Á Bazán adoitámola coñecer como novelista polos Pazos de Ulloa e outras narracións. Tamén polas súas relacións persoais, pero gran parte da súa obra, achegas, compromisos e loitas son escasamente celebrados. Amante da literatura, aprendeu varios idiomas para poder ler nas linguas orixinais. Introduciunos na literatura rusa. A súa obra xornalística e literaria é enorme; servir como exemplo que escribiu máis de 650 contos. Primeira Catedrática de Literatura na Universidade madrileña. Primeira socia do Ateneo madrileño. Primeira Presidenta da Sección de Literatura do mesmo. Tres veces negáronlle ser académica da Real Academia Española (RAE). Tiveron que transcorrer 250 anos, desde a súa creación, para que Carmen Conde (1978) ocupase a letra K, pasando a ser a primeira muller en acceder á Docta Casa da Literatura. Bazán introduciu o naturalismo en España. Viaxeira empedernida, fundadora dos seus propios medios de expresión e moito máis, e máis, realidades non mostradas dunha muller independente, coherente no persoal e no público, con contradicións e cambios, como lle ocorre a todas as persoas ao longo da súa vida. A finais do XIX xa falaba de “mujericidios”. De acoso sexual. De prostitución. Da forma de vestirse. Da discriminación no marco educativo. Do papel reprodutor delas. Da linguaxe. Do dereito ao voto. Da violencia machista e as penas derivadas por ela. Sobre isto último Cristina Patiño Eirín publicou a finais do ano pasado Emilio Pardo Bazán: O encaixe roto. Antoloxía de contos de violencia contra as mulleres. A profesora da Universidade de Santiago reúne unha selección de 35 contos relacionados coa violencia exercida polos homes sobre as mulleres que foron publicados entre 1883 e 1922. Relatos variados, diversos, algúns desgarradores, estremecedores. Pola ambientación, polos personaxes, polos acontecementos, polos resultados. Panoramas próximos, botando unha ollada a páxinas e imaxes de xornais e informativos actuais. Historias e personaxes pouco abordados, descoñecidos, anónimos, ocultos. De traballadoras cando a integración delas no mundo laboral era invisible. De parellas, noivos, nais, fillos. Da Galicia rural tan ignota como hermética, máis máxica que a urbana. Medo, temores, encrucilladas, incluso un vampiro dos oitenta que desangra á súa nova esposa, de tan só 15 anos, achegándose á literatura gótica?. Todo tipo de violencias, psicolóxicas, físicas, malos tratos, asasinatos... O indulto é o primeiro dos contos. Publicado orixinalmente en Revista Ibérica, o 1 de abril de 1883, a súa lectura viaxa entre a esperanza e o terror. Entre o desexo de estar e un escenario que debuxa un final próximo que por momentos lémbrache O conto da criada, por certo publicada por Margaret Atwood, 102 anos máis tarde. “Non é non” se reafirma Micaelita Aránguiz no momento de contraer matrimonio con Bernardo de Meneses, no último dos textos que dá título á antoloxía, sen que ninguén das ilustrísimas familias presentes comprendan os motivos de tal rexeitamento ao ser “uns noivos satisfeitos e amarteladísimos”. Foi publicado no Liberal o 19 de setembro de 1897. Entre ambos, 33 relatos e unha lúcida introdución de Patiño Eirín que nos axuda a coñecer mellor as contornas e realidades dos contos, aos seus personaxes, á escritora. Lectura reflexiva, efectiva, imprescindible. Aqueles que a asociaban coa tranviaria só reflectían a visión simplista e mal intencionada que transmitían dela escritores, colegas, aristócratas, tentando ningunear a unha persoa apaixonada, valente, feminista, cando en España non se falaba diso. Muller libre. Personalidade irresistible á que hai que ler para coñecer, descubrir, coñecéndoa desde ela mesma, sen necesidade de ningún tipo de intermediación. 👉 Máis Información de MULLERES QUE PODEN ✔️Facebook: https://www.facebook.com/profile.php?id=100057202191221 🎙️ "SUSCRÍBETE" ao podcast👍 📢 MÁIS ENTREVISTAS: https://ivoox.mejorapp.org/podcast-salta-da-cama_sq_f1323089_1.html 👉Máis Información e outros contidos: ✔️Facebook: https://www.facebook.com/PabloChichas ✔️Twitter: https://twitter.com/pablochichas ✔️Instagram: https://www.instagram.com/pablochichas/ ✔️Clubhouse: @pablochichas ✔️Twich: https://www.twitch.tv/pablochichas 3y2a5t